Nog maar één nachtje

Ik zit op de bank bij mijn ouders en kijk tijdens het schrijven naar de Olympische Spelen. Dit is de laatste avond in Nederland. Alles is ingepakt, de koffers staan in de auto en ik heb de afgelopen weken heel vaak afscheid genomen. En nog steeds ben ik best relaxed, uitgezonderd de inpakstress. Wat is het lastig om te kiezen wat er mee mag en wat thuis moet blijven! Ook al kon ik meer meenemen in de auto dan ik in het vliegtuig had gekund, toch is ook de ruimte daar niet onbeperkt. Ik vond dat ik me nog heel netjes had gered met kleding en schoenen voor een heel jaar en temperatuurvariaties tussen -20 en +20, maar toen moesten er ook nog toiletspullen en beddengoed en studiespullen en wat boeken mee… En nu alles ingepakt is, denk ik voortdurend: ‘Heb ik wel aan een riem gedacht’, ‘Hoeveel shirts met lange mouwen had ik ook alweer’, enz. Ja hoor, de zenuwen zijn er!

Nog moeilijker dan inpakken is het afscheid nemen. Het is nog steeds een beetje onwerkelijk dat ik zoveel vrienden zo lang niet zal zien. En gelukkig is er WhatsApp en Skype, dus we houden wel contact. En ik heb niet zomaar afscheid genomen. Het begon een paar weken geleden, toen Daphne en Marije een verrassingsdag hadden gepland. Ik moest kleding aan waarin ik goed kon bewegen, maar verder wilden ze niks zeggen. Ik heb zelfs in de auto mijn ogen dicht moeten doen om te voorkomen dat ik al iets zag. We stapten uiteindelijk uit bij het klimbos in Apeldoorn! Ik had dat altijd al een keer willen doen, dus ik was superblij. En het was ook ontzettend leuk om te doen. Het is lang geleden dat ik in bomen klom, maar het was nog steeds geweldig. Hier waren bovendien tokkelbanen als beloning na een paar moeilijke hindernissen. Dat was gaaf! En het was zo leuk om dat met zijn drieën te doen!

En het klimmen was niet het enige. Met Esther ben ik een dagje naar BodyWorlds in Amsterdam geweest, met Saskia heb ik sushi gegeten en gisteren ben ik nog een dagje naar het Drents Museum in Assen geweest met Esther en Linda. Afscheid moet je nemen in stijl!

Bij mijn ouders kwamen nog een paar keer buren en kennissen kleine aandenkens aan Dalfsen brengen: een foto van de brievenbus en echte Dalfser moppen. Als je een jaar weggaat, merk je goed hoeveel mensen er met je meeleven. Ik kan het iedereen aanraden, haha. Als ik morgen in de auto stap, heb ik een boel warme herinneringen aan Nederland. Zweden moet wel heel mooi zijn om hieraan te kunnen tippen!